Siamini Tumekutana Tena — Love story
Alipomwona, Lugano alihisi mvuto wa zamani ukijirudia. Alimtambua papo hapo, akasogea kwenye meza ya kahawa kando ya barabara Mwenge, Dar es Salaam. Mwanamke aliyevalia nadhifu alinyanyua macho taratibu—Zubeda.
“Hujambo,” Lugano akasema, akitabasamu. “Wewe ni Zubeda, sivyo?”
Zubeda akastuka kidogo, macho yakicheza kati ya sura yake na watu wanaopita. “Ninakufahamu?” akauliza polepole. Akaweka kifuko chake kifuani, akishika funguo kwa tahadhari ya kawaida ya mji. “Nimewahi kupata ajali ya gari… kumbukumbu zangu zingine zimetoweka, na nyingine ni za ukungu. Kuna mengi ya zamani siyakumbuki.” Akavuta kiti kingine. “Kaa tuzungumze—labda nitakukumbuka.”
Lugano akavuta pumzi ndefu, uso wake ukawa na huzuni nyepesi lakini ya upole. “Pole sana, Zubeda. Ni faraja kukuona unaendelea vizuri sasa.” Akaketi. Muuza kahawa akaleta kikombe na maandazi; Lugano akalipia kwa M-Pesa, akaashiria aletewe chai ya tangawizi kwa Zubeda pia.
“Jina langu ni Lugano,” akasema.
“Basi, Lugano,” Zubeda akatulia. “Tulijuaje?”
Alipomtazama machoni, mwanga wa kumbukumbu ukapita kama radi: uwanja wa shule wenye vumbi, kengele ya asubuhi, maktaba yenye dawati lao la nyuma. Zubeda—Head Girl, msimamo thabiti; Lugano—nahodha wa timu na kiongozi wa klabu ya mijadala. Walivyokaa nyuma ya maabara wakipitia NECTA past papers, ahadi ndogo ndogo walizowhisper baada ya parade… na mwisho wake wa ghafla. Alimeza mate.
“Tulikuwa kwenye uhusiano,” akasema moja kwa moja. “Uliodumu takribani miaka mitatu—tulianza Kidato cha Sita, ukaendelea tulipoingia chuo.”
Zubeda akamsikiliza kimya. Sio mara ya kwanza kukutana na mtu asiyemkumbuka. Tangu ajali, amekuwa akiishi na mapengo ya kumbukumbu; mara nyingine anakutana na sura zinazoijua historia yake kuliko yeye. Lakini safari hii—katika jiji tofauti, na sauti ya Lugano ilivyogonga tanbihi fulani moyoni—akapania kujua zaidi.
“Natamani nisiumize hisia za watu,” akasema kwa upole. “Si kwamba hawakuwa muhimu… mwili wangu tu umesahau. Nataka kusikiliza. Nitumie hadithi—labda vitu vitajipanga.”
Lugano akatikisa kichwa. “Naelewa kabisa. Sitachukulia kibinafsi.”
Tabasamu dogo likamrudi Zubeda. “Ulisema uhusiano ulikuwa ‘mkali’—tulikuwa wapi kwenye hilo?”
“Ulikuwa kiongozi, mwenye misimamo. Mimi nilikupenda pia kwa namna ulivyoweza kunipa dira,” Lugano akacheka kwa aibu. “Kwenye klabu ya mijadala ulikuwa mkali kwenye nidhamu—ratiba, malengo, hata ‘study plan’ ulioiandika ukutani chumbani kwenu.” Akamkodolea macho, akiangalia kama neno chumbani limeamsha kitu.
Zubeda akavuta kumbukumbu polepole. “Niliporudi nyumbani baada ya hospitali,” akasema kwa sauti ya chini, “niliona picha ukutani, medali za mijadala, ratiba za kusoma—yote yakahisi si yangu. Kulikuwa na chumba kimoja kilichofungwa. Nilitafuta ufunguo siku kadhaa…”
“Ulikuwa kwenye droo ya kitaulo,” Lugano akanong’ona.
Zubeda akatabasamu kwa mshangao. “Ndiyo, pale pale.” Akavuta pumzi. “Nilipokifungua, nilipishana na maboksi ya kumbukumbu—notisi zangu, tuzo za ‘Best Speaker’, na barua fupi nilizoandika… lakini zilikuwa kama za mtu mwingine. Nilihisi nimepotea.”
“Tulikaa humo mara nyingi,” Lugano akasema taratibu. “Tukipanga ndoto—mimi nikiwa na bega la kukuwekea kichwa baada ya mazoezi, wewe ukinitengenezea ratiba ya kusoma. Tulikuwa timu nje ya uwanja na ndani ya darasa.”
Zubeda akanyonya mdomo wa chini, kama kumbukumbu inapiga hodi. “Ila kilitukia nini? Mbona hatuko pamoja?”
Lugano akatazama mbali, kuelekea foleni ya bodaboda. “Nilipata internship Dar—mahali pa kazi palipokuwa na siasa nyingi. Uliniambia tueke mambo hadharani—tusijifiche tena baada ya graduation. Ulitaka nisimame wazi kuwa wewe ni mpangilio wangu wa maisha, sio siri ya usiku wa kujisomea.”
Akasimama sekunde mbili, akichezea kijiko.
“Siku iliyofuata, niliomba uhamisho wa kazi kwenye tawi jingine—nikaja Dar kimya kimya. Nilihofia kuwa mapenzi yetu yangeonekana kama udhaifu kazini. Nilikuacha bila mazungumzo ya mwisho yanayostahili.”
Zubeda akasogeza mkono, akaushika wa Lugano juu ya meza. “Kama niliwahi kukulazimisha kuchagua kati ya ndoto zako na sisi—samahani. Sasa najua, watu wanaopendana hawalazimishani chaguzi zinazoharibu kesho.”
“Nimebeba hilo kwa miaka,” Lugano akavua mzigo kwa sauti. “Lakini leo, kukusikia unasema hivyo… kunaniweka huru kidogo.”
“Na maisha yako sasa?” Zubeda akauliza, akitabasamu kwa matumaini.
“Nimeoa,” Lugano akasema kwa ukarimu. “Watoto wawili. Kazi imenilea—mke wangu yuko nyumbani zaidi kule Mbezi. Nimejifunza kusawazisha—saa za kazi, familia, na ndoto zangu.”
Zubeda akapumua kwa kina. “Nafurahi kusikia. Mimi bado najijenga upya. Wanasema kumbukumbu zitarudi au zisitoke kabisa. Lakini nimetambua kitu leo—ule upande wangu wa uongozi, nidhamu, na ndoto—si wa kuogopa. Ni sehemu yangu.”
Walinyamaza kwa muda, moshi wa mahindi ya kuchoma ukipaa hewani. Kicheko cha wateja wengine kikasikika mbali.
“Asante kwa kuniambia,” Zubeda akasema, akimshika tena mkono kwa mshikao wa shukrani. “Umenisaidia kukusanya vipande.”
Lugano akasimama taratibu. “Nashukuru kunisikiliza. Nilipokuona, nilijua lazima nikuulize—hata kama ningepata jibu gumu.” Akatabasamu. “Nikutakie uponyaji mwema, Zubeda. Ukihitaji kuongea, hata kuhusu klabu ya mijadala na kuwafundisha wadogo, nitakusaidia kuungana nao.”
Zubeda akacheka taratibu. “Labda hilo ndilo ninalohitaji—kurudi shuleni kama mlezi wa klabu, si kama mwanafunzi tena.”
Walipoagana, Lugano akageuka kona kwenda kuungana na mke na watoto waliokuwa sokoni karibu. Zubeda akabaki na kikombe chake cha chai. Akaangaza simu, akaandika: “Klabu za mijadala—wadau wa elimu—vikundi vya kusaidia waliopata jeraha la ubongo Dar.” Alibonyeza kutafuta.
Safari yake ya kujitambua upya ikawashwa tena—safari isiyo ya kurudisha kila kumbukumbu, bali ya kurudisha mwelekeo. Na katikati ya kelele za jiji, Zubeda alihisi tena kile alichokuwa amekikosa: utulivu, ujasiri, na sauti yake ya ndani—ile aliyoiunda shuleni, mbele ya jopo la majaji na nyuma ya meza ya maktaba.
